कविता: नजन्मेकी बहिनी
लोकनाथ अधिकारी
हामी फरक बाटो हिँड्यौँ होला
तर हाम्रो नाता रेल र लिकजस्तै
सुमधुर छ
रहनेछ बहिनी ।
–
समाजले नै मारेका मेरा धेरै बहिनीहरू
जो गर्भमै संसार छाड्छन्
समाजसेवीहरूले नै विनाश गरेका धेरै दिदीहरू
र तिनका सपनाहरू माथि छौ तिमी
मैले तिमीलाई नपाएर पनि हुनसक्छ
तर तिम्रो क्रय र बिक्रय कसरी सहूँ बहिनी ?
तिमी साधन होईन साध्य हौ
यो तिमीले पनि बुझ
अज्ञानी मात्रै होईन अर्जुनहरू पनि छन् यहीँ ।
–
नजन्मिएको हाम्रो घरको भोली भएर
मेरो सानो भाईको सट्टा
तिमी मेरो घरमा जन्मेको भए
म पनि हरेक तिहार र तीजमा रूनु पर्दैनथ्यो होला
म लाहुर हिडेँ पछि गाउँमा
मेरो अभावको मजेरीमा
बा र आमाको घर
तिमी माईति सम्झेर पनि त जान्थ्यौ
र यो परदेशीको फोटोमा
तिहारको माला लाँउथ्यौ होला सायद !
–
यी पराईका गाँउका मेरा चेलीहरूको
कुहिएको बर्तमान देखेर के सोच्छौ बहिनी ?
तिमी कोमोडिटि होईनौ
तर यहाँ तिनीहरू त साधन भएका छन् नि ?
म यो नपुंसक बर्तमानमा
तिमीलाई वस्तु बन्न दिन्नँ थे सायद
र नजन्मेकी तिमीलाई
तशलिमा देखिरहेको छु अझै ।
हो म तिमीलाई नशरिन बनाउन चाँहन्थेँ
तर तिमी कहिल्यै मेरो घरमा आईनौ ।
मेरो सानो भाईको सट्टा
तिमी मेरो घरमा जन्मेको भए
के बिग्रन्थ्यो र बहिनी ?
– लोकनाथ अधिकारी
